“Kitap okumak çok zevkli” değildir

Vasıta maksat haline gelmişse bir arızanın varlığına hükmetmek gerekir. Bu ne demek oluyor şimdi? Açıklamak çok zor değil. Karnını doyurmak isteyenin kaşığa ve tabağa aşık olması hastalık belirtisidir, demeye çalışıyor ilk cümle. Zannediyorum ki kaşığın ve tabağın gözlerine baka baka yemek vaktini geçirmenin bedeli açlıktır, demeye gerek yok. Mevzuyu kitap ekseninde kısaca ele almak istiyorum.

Mütevazı köşelere mahkûm ve böyle olmaktan mesut bu yazıyı okuma zahmetini gösteren zihinlere, okuma faaliyetinin faydalarından bahsedecek değilim elbette. Şunları söylemeye çalışıyorum:

“Kitap okumak çok zevkli” , “Keyif alıyorum kitap okumaktan”, “Haz duyuyorum elime kitabı alınca” şeklinde kurulmuş cümleler, meselenin kendisine değil onu işaret eden parmağa odaklandığımızı gösteriyor ya da parmağın işaret ediş şekline, üslubuna hayranlığımızı…

Okumaktan haz almak başlangıçta güzel bir hâl ise de bunun sürekli hale gelmesi iyiye işaret değildir düşüncesindeyim. Hazzı tanımayan zihinlerin buna karşı çıkacağını düşünüyorum ama bilinmelidir ki zevk tükenebilen, tüketilebilen bir şeydir. Tüketilmeyen ne var ki şu dünyada…

Tüketilemeyen ne var? Bunu anlayabilmek için insan denilen varlığın sürekli hâle getirdiği davranışları irdelemek gerekir. Çünkü onlar tükenmemiştir. En başından beri sürekli yaptığımıza emin olabileceğimiz birkaç faaliyet var: Yaşamaya devam etmek, üremek, inanmak…

Nefes almaktan zevk alıyorum diyen duydunuz mu? Duymazsınız. Dile getirilir türden bir zevk değildir çünkü. Buna lüzum yoktur. Bu yüzden yok olmayacak bir davranış biçimidir. İyi ya okumayı, öğrenmeyi nefes almaya eş değer hale getirdik mi ondan haz almak gibi bir durumumuz da olmaz.