bilinmek

    Yazılarımızı "anlam" merkezli yazıyoruz. Bu sebeple, varlığına şüphe duymadığımız Yaratıcı ile yarattıkları arasındaki münasebeti de "anlam" merkezli ele almaya, düşünmeye çalışacağım. 

     Tekrara düşmek pahasına şunları söylemeliyim:  Anlama kabiliyetine sahip iki bilinçli varlığın anlaşabilmesi için bu iki varlığın anlaşma vasıtası olan kelimelere aynı anlamı yüklemesi şarttır ve bu sözünü ettiğimiz iki bilinçli varlık eğer insansa "anlaşmak" mümkün değildir. Çünkü aynı kelimeden aynı mânâya ulaşmamız imkan dahilinde değildir. (Bu durumun gerekçesini ve ayrıntılarını -bir önceki- Tecrübe Farkı başlıklı yazıda belirtmiştik)

     Bizi anlayabilecek bilinçli varlık, bizim her ânımıza vâkıf olmalıdır. Ancak bu şart ile mümkündür anlaşmak. Şahsî olarak en büyük derdim şu ki: Gün be gün ölüyorum ve anlaşılmadan, anlamadan gitmek istemiyorum bu dünyadan.
    Sürekli aynı sözlerin tekrarı ile can sıkıcı bir metin oluşturduğumu hissetsem de söylemeliyim: Ben bu dünyayı, içindekileri ve dışındakileri her zerresine kadar anlamak istiyorum. Bilmek istiyorum. Dahası ben bilinmek istiyorum. Bir varlığım ben. Var Eden'in varlığına istesem de istemesem de delilim.
     Yaratılış hadisesini sadece somut varlıklar üzerinden düşünmediğimi hemen burada belirteyim. Buradan yola çıkarak "dil" denen anlaşma vasıtasının da Yaratılmış bir varlık olduğunu ve fakat insanların "dil" denen bu araç üzerinde bir takım değişiklikler yaptığını düşündüğümü de söyleyeyim. Tabii ki 23 yaşında bir gencin (dil üzerine) kendi ürettiği düşünceler değil bunlar. Okuduğu bilgi kırıntılarından yola çıkarak düşündüklerini paylaşıyor.

      Konuştuğumuz dillere ve bizim her ânımıza vâkıf bir tek varlık olabilir: O da bizi var ettiğine inandığımız Yaratan'dır. Benim Yaratan Rabbimiz ile olan münasebetim en çok "anlaşılmak" üzerindendir. Öyle tahmin ediyorum ki hemen hepimizin durumu böyledir.